Vakt-i Zamanında

     Bahçesindeki portakal ağacını takvim yapardı kendine anlatırken hikayelerini. “Bizim portakal ağacının ilk meyve verdiği yıldı…” diye başlar en güzel öyküsü. En doyamadığım. Defalarca dinlediğim yaşlı dizinde. Her seferinde daha bir ballanırdı. Portakal gibi. Ne kağıtların söylediği zamana güvenirdi ne duyardı saatlerin sesini. Portakal ağacına yaslardı yaşlarını. Sonra bir “tehcir” doldururdu yaşlı gözlerini ve titrerdi benekli göz kapakları. O ağacı da söktüler derdi. O zaman öldü zaman. O zaman sıkışıvermişti sanki dünyada. Gitmek istiyordu da kimse almaya gelmiyordu sanki…